به گزارش مشرق، شب گذشته جشنواره 35 تئاتر فجر میزبان علی مرادخانی، معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد و مهدی شفیعی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی بود که برای تماشای «آری یا نه» به خانه هنرمندان رفتند تا در سالن جمع و جور استاد انتظامی نمایشی با موضوع کودکان کار را تماشا کنند. نمایش مجید رحمتی که پیشتر هم در پلاتو اجرای تئاتر شهر اجرا شده بود، در زمان اجرای خود نیز مورد توجه مخاطبان جوان تئاتر قرار گرفته بود و با وجود موضوع حساس این روزهای جامعه ایران کمتر مورد توجه مسئولان حوزه اجتماعی قرار گرفت.
اما چند متر آن سوتر، در تماشاخانه ایرانشهر که شب گذشته میزبان دو نمایش پرفروش پاییز و زمستان امسال بوده است، پروانه سلحشوری و فاطمه ذوالقدر، اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی با حضور در این تماشاخانه به تماشای نمایش «ماتریوشکا» نشستند. نمایش خوش‌ساخت پارسا پیروزفر برخلاف نمایش مجید رحمتی، نمایشی است مبتنی بر کمدی رفتار که در نهایت اثری سرگرم‌کننده است تا اثری دغدغه‌محور. این در حالی است که توقع جامعه از مسئولان بررسی آثار هنری است که بازتاب‌دهنده رویدادها و پدیده‌های روز باشند، نه اثری برآمده از اوایل قرن بیستم روسیه تزاری.
حضور دو نماینده مجلس در نماد تئاتر بورژوازی تهران و عدم حضورشان در سالنهای کوچک یا ننشستن به تماشای آثار شخصیتهای نه چندان شناخته شده هنر، عطر و بوی خوبی نمی‌دهد. این همواره سؤال بوده است که چرا مقصد تئاتر دیدن دولتمردان و مسئولان کشور تالار وحدت بوده است و حال که تالار وحدت فاقد اجراست، چرا مقصد یک سالن با معیارهای بورژوازی است؟
در طول سال گذشته اخباری مبنی بر حضور شخصیتهای مسئول در امور فرهنگی در سالنهای کوچک گزارش نشده است. همواره وحدت و به ندرت به سبب اسامی بزرگ، سالن اصلی تئاتر شهر میزبان وزنه‌های سیاسی بوده است. به نظر می‌رسد حضور در نمایش پرفروش پاییز ایرانشهر و البته این روزهای تماشاخانه پالیز محلی است برای حضور و دیده شدن، ورای آنکه وظیفه یک عضو کمیسیون فرهنگی دیده شدن نیست؛ بلکه دیدن است. حال این سؤال باید پرسیده شود که دو بانوی نماینده محترم در طول چند ماه حضورشان بر کرسی پارلمانی، چند نمایش دیده‌اند؟ عامل انتخاب «ماتریوشکا» چه بوده است؟
وضعیت تئاتر همواره از خفته بودن نمایندگان رنج برده است و عدم حضورشان در بزنگاه‌های تاریخی همواره دردش بر دل هنرمندان تئاتر بوده است و نادیده گرفتن آثار مهجور جشنواره فجر به واسطه فضاسازی رسانه‌ای با حضور در نمایشی زیر ذره‌بین رسانه‌های زرد توقع جامعه هنری نیست. برای جامعه تئاتری این حرکت چیزی جز پوپولیسم نیست؛ همان پوپولیسمی که نمایندگان مذکور با مبارزه با آن و برجسته‌سازی وجوه منفی آن صاحب کرسی پارلمان شدند.
